Ongeschonden intuitie

Is het mijn kortzichtige ego dat me stuurt

Naar een eigenwijze wens om af te wijken

Komt het door mijn kleinzerige ijdelheid

Dat ik tegen de stroom in zwem

Ben ik zo trots en arrogant

Dat ik niet mee wil gaan

En is het dus mijn eigen schuld dat ik nu verstoten wordt

Uit wat ooit mijn wereld was

Vernederd en opzij gezet

Vervloekt en uitgelachen

Aan de kant gezet over één kam geschoren

En gediscrimineerd

Ik kan niet begrijpen

Dat onze essenties

Opeens geen verbinding meer maken

Komen we niet voort uit dezelfde aarde

Uit hetzelfde gras waarop de koeien kauwen

Dezelfde zee waarin de vissen zwemmen

Dezelfde bomen die stormen doorstaan

Omvallen en opnieuw beginnen

Uit dezelfde apen die van de bladeren eten

Dezelfde krekels die de leegte tussen de takken opvullen

Met hun diepsnijdende gezang

Uit dezelfde vuurvlinders die de nacht verlichten

Voor de andere dieren in het bos

Komen we niet voort uit hetzelfde grandioze collectief

Dat bestaat bij de gratie van diversiteit

En dat authenticiteit behoeft en viert

Waarom worden er dan ineens arbitraire voorwaarden gesteld

Aan deelname

Waar is de verrukkelijk meerstemmige samenzang

Is het echt mijn ego

Dat mijn dwarsheid voedt

Of is het eerder mijn ongeschonden intuitie

Die de onvoorwaardelijkheid nooit zal opgeven

Die voorbij alle verwarring, angst en pijn

Volhoudt dat die nog steeds en voor altijd

En overal kan zijn