Ik loop op blote voeten naar het strand. Stappend op de schaduw van amandel- en palmbomen, schuif ik mijn voeten door het hete zand het strand op. Ik voel de scherpe warmte van de zon op mijn huid, het scherpe licht in mijn ogen. Tientallen krabjes schieten weg langs mijn voeten naar hun kleine holletjes in het zand. Er liggen aangespoelde boomstammen op het strand.
De hemel is blauw, de zon scherp snijdend warm, en de zee kalm als een meer. Er zijn geen golven, het water is helder groen-blauw en kabbelt langs het koraal. Kleine visjes zwemmen er tussendoor gesierd door zwarte, gele en witte strepen. Hier en daar deint een alg. Ik loop naar het transparante water dat net zo warm voelt als mijn lijf, en wandel er in tot het tot mijn middel reikt.
Kijkend naar mijn voeten, zak ik door mijn knieen. Ik vul mijn handen met zandkorrels, en terwijl ik mijn vuisten dichtknijp, glijden die als pap door mijn vingers weer terug naar de bodem. Het doorschijnende water komt nu tot aan mijn schouders en ligt als een warm, beschermend laken over me heen. Ik draai met mijn lijf en zwaai mijn armen in de rondte. Ik voel de kracht van het water. Ik kijk achter me naar de groene bomen, bladeren, vruchten en vogels; en voor me uit naar de eindeloze lucht, het langgerekte water.
Ik strek mijn armen uit de verre zee in, ik strek ze zo ver ik kan. Met een klein duwtje van mijn voeten begin ik te drijven, naar de horizon. ‘Lang water’, zeg ik hardop. Waar ga ik naar toe? Nergens. Ik ben overal, in volle uitbundigheid. ‘Is dit een droom? Waarom kan dit niet echt zijn?’
Ik blijf drijven zolang ik kan, probeer met mijn bewustzijn het moment te rekken. Ik geef me over en voel me nederig ten aanzien van het eindeloze alles. Mijn gedachten lopen leeg, vullen zich met steeds minder, totdat er niets meer is.
Mijn eindeloze moment wordt onderbroken door het gebrul van apen op de achtergrond. Ik sta op en, geduwd door mijn ratio, loop ik terug naar de routine van de dag.