Writing to Connect
Searching for words
To name my deepest feelings
I hit a resistant wall of doubts
They block my inner channels
And make my fluids stick
I grab a broom
Fill a bucket with water
And scrubb my body
From the inside out
Scraping off the panic
Getting rid of my uncertainty
Clearing my meridians from fear
I work myself to sweat
To get open access
To my mind, my body and my soul
I let go of those sensations
And refill my system
With only confidence and trust
Als je een jonge hond achterna gaat
Die spelend voor je uit rent
Dan draaft hij door
Steeds verder van je vandaan
Hij vertrouwt erop
Dat jij hem volgt
Die hond is mijn blijdschap
Die van samen spelen op het strand
En nergens kwaad in zien
Ik ben hem kwijt
Ooit rende hij bij mij vandaan
Ik verloor hem uit het oog
Heb ik hem niet gevolgd?
Soms zie ik een stip in de verte
Soms iets dichterbij
Maar telkens verdwijnt hij weer
Waarom wacht hij niet op mij?
Is hij zelf naar iets op zoek?
Of is het dat hij mij opzettelijk ontwijkt?
Drijft mijn spanning hem op de vlucht?
Komt hij niet dichter bij
Omdat hij mijn angst voelt
Mijn angst voor alles buiten mezelf
Alsof het me bedreigt
En mijn veiligheid alleen bestaat
In eenzaamheid
Is het mijn angst
Die hem steeds verder drijft?
Kan ik de beweging omdraaien?
Dat hij weer bij me komt
Me vult met blijdschap
En zo mijn angst verjaagt?
Als ik nou eens heel stil ga zitten
En hem zachtjes roep
Zou hij zich dan omdraaien?
Naar me toe komen?
En kwispelen?
#Writing to make sense of each unique moment that life brings to you
#Escribir para dar sentido a cada único momento que te trae la vida
#Schrijven om zin te geven aan elk uniek moment dat het leven je brengt
Dit is mijn schrijfstijl
Schrijven vanuit pijn heet-ie
Het is geen dagboek stijl
Het is een echte leven stijl
Het is schrijven vanuit eerlijke gevoelens
In plaats van dat niet te doen
Het is pijnlijke emoties opdelven
In plaats van ze te bedekken
Het is ze omhoog halen
In plaats van ze weg te stoppen
Het is ze eén voor één benoemen
Steeds weer oprakelen
In plaats van ze te vergeten
En te vergeven
Zonder te weten
Hoe je daar eigenlijk komt
***
Schrijven vanuit pijn
Voor mij
Is zoeken naar ontraveling
Oorspronkelijkheid
Uitstraling
Van wat verborgen ligt
Onder wie ik niet ben
***
Ik wil mijn pijn kennen
Begrijpen waar-ie vandaan komt
Van hem leren
Er diep in snijden
Hem ontleden
Opdelen in steeds kleinere stukjes
En die één voor één ontcijferen
Hun zinloze en betekenisvolle details in woorden omzetten
En dat proces onbelemmerd voortgang geven
Tot de deeltjes zo klein geworden zijn
Dat de pijn poeder wordt
Stof
Dat ik van me af kan kloppen
En mee kan laten waaien
Met de wind
***
Ik wil diep duiken en graven
In donker kolkend, razend water
Ik wil voelen hoe takken, zand en stenen
Meegevoerd met de rivier
Mij genadeloos raken
Gaten in mij slaan
Mij omlaag duwen naar de bodem
En mij de nachten laten zien
Als ik dan de stilte vind
En luister naar wat het water me vertelt
Dan gaan de brokstukken me ontwijken
Omdat ze er niet meer toe doen
Ze stromen langs me heen naar zee
Om daar een nieuw leven te beginnen
Terwijl koud uit hoge sneeuw geboren water
Naar me toe valt
Me omarmt
En mijn wonden zacht en duurzaam heelt
***
Ik schrijf vanuit pijn
Omdat ik soms niets anders ben
Weggezonken in het zwarte water van de rivier
Zoek ik
Naar de wortels
Als ze losschieten
stroom ik verder
Naar een nieuwe schrijfstijl
Schrijven vanuit pijnloosheid
Bijvoorbeeld
Dan drijf ik verder mee
Met het lichte golvenspel
En groei ik door
Naar schrijven vanuit blijheid
Tot ik tussen de bomen
Geluid hoor van vogels en water
Waar ik schrijf vanuit dankbaarheid
Dan kom ik bij de zee
De open zee
Waar alles samenvloeit
En elk leven altijd weer opnieuw begint
Daar schrijf ik
Ik kan niet anders
Vanuit geluk
***
De reis is lang
Steeds weer
Soms lijkt-ie
Eindeloos
Wellicht
La amistad
para mí
es un flujo energético
que al ritmo
de mi crecimiento personal
fluye en cada momento
desde mi corazón
hacia el universo
encontrando nuevos destinos
continuamente
Ik koester mijn krachtige, kostbare kwetsbaarheid
Ik omarm haar onvoorwaardelijk
Zij is onmetelijk en onmiskenbaar
Zij representeert mijn authentieke eigenheid
En is de vruchtbare bodem
Vanwaaruit ik
Steeds weer opnieuw
Regenereer
Kinderen die opgroeien in een thuis
Waar zij veiligheid voelen zonder plicht
Waar zij onvoorwaardelijk ontvangen
Groeien vanuit uitsluitend liefde
In de onbetwistbare zekerheid
Dat ze mogen zijn wie ze zijn
Zoals alleen zij zijn
Omdat er niemand anders in hen kan bestaan
Die kinderen
Leven hun geboorterecht
Ik vraag me af
Hoe kinderen
Die dat niet ervaren
Ooit kunnen weten
Wat vrijheid is?
Tomando en consideración solo a los seres humanos, en diciembre 2019 representamos unas siete punto siete billones de verdades en el planeta tierra, y seguimos contando.
Siete punto siete billones de cuerpos diferentes, siete punto siete billones de mentes y espíritus diferentes; siete punto siete billones de seres distintos.
¿En qué se basa la ‘medicina basada en evidencia’? ¿Es posible hablar de ‘evidencia’ cuando hablamos de un cuerpo humano? Los estudios ‘científicos’ incluyen a un minúsculo porcentaje de todos esos seres y analizan solo una pequeña parte del sistema total que cada uno de nosotros representa. Además, se basan en métodos sensibles a la manipulación y sus resultados a menudo dependen de quiénes los realizan y financian. Aún así, pretenden poseer la verdad.
Su verdad no es la verdad. No existe un método ‘científico’ que represente a siete punto siete billones de almas. Asumamos humildad.
Respetar el derecho a la salud implica respetar el derecho a eligir libremente cómo vivir y cómo sanarse. Implica respetar la capacidad de cada uno de esos siete punto siete billones de seres humanos de aprender a leer y escuchar los señales de los sistemas que son su propio ser, y buscar mecanismos, terapias y tratamientos apropiados, ajustados a sus preferencias y necesidades. La ‘medicina basada en evidencia’ es un solo sistema de conocimiento entre muchos, cuyos vínculos con grandes intereses económicos ya le quitaron su credibilidad.
Honro todos los sistemas de conocimiento que el ser humano ha venido desarrollando a lo largo de los tiempos y espacios. Muchos sobrevivieron por siglos, por transferencia generacional, de madre a hijo, familia a vecino, comunidad a pueblo, por voluntad humana y resultados concretos; no por dinero. Honro igual la ciencia no manipulada, no capturada, servidora del bien de la humanidad y el planeta.
Anhelo que explorando mi ser, un día logre entender mi naturaleza, mi idiosincrasia y que llegue a sentirme serena, sana, equilibrada, feliz, amorosa y rodeada por un planeta que viva su vibrante autenticidad.
Analizo aquellos sistemas de conocimiento que sostienen estas maravillosas proyecciones hacia el futuro para mí; que me dejan ser libre para hacer lo que yo creo bien para mí. Por ellos me dejo guiar.
No hay estadística que represente mi verdad. Yo soy mi única verdad, y tú, mi amor, tú eres la tuya.
Ik loop op blote voeten naar het strand. Stappend op de schaduw van amandel- en palmbomen, schuif ik mijn voeten door het hete zand het strand op. Ik voel de scherpe warmte van de zon op mijn huid, het scherpe licht in mijn ogen. Tientallen krabjes schieten weg langs mijn voeten naar hun kleine holletjes in het zand. Er liggen aangespoelde boomstammen op het strand.
De hemel is blauw, de zon scherp snijdend warm, en de zee kalm als een meer. Er zijn geen golven, het water is helder groen-blauw en kabbelt langs het koraal. Kleine visjes zwemmen er tussendoor gesierd door zwarte, gele en witte strepen. Hier en daar deint een alg. Ik loop naar het transparante water dat net zo warm voelt als mijn lijf, en wandel er in tot het tot mijn middel reikt.
Kijkend naar mijn voeten, zak ik door mijn knieen. Ik vul mijn handen met zandkorrels, en terwijl ik mijn vuisten dichtknijp, glijden die als pap door mijn vingers weer terug naar de bodem. Het doorschijnende water komt nu tot aan mijn schouders en ligt als een warm, beschermend laken over me heen. Ik draai met mijn lijf en zwaai mijn armen in de rondte. Ik voel de kracht van het water. Ik kijk achter me naar de groene bomen, bladeren, vruchten en vogels; en voor me uit naar de eindeloze lucht, het langgerekte water.
Ik strek mijn armen uit de verre zee in, ik strek ze zo ver ik kan. Met een klein duwtje van mijn voeten begin ik te drijven, naar de horizon. ‘Lang water’, zeg ik hardop. Waar ga ik naar toe? Nergens. Ik ben overal, in volle uitbundigheid. ‘Is dit een droom? Waarom kan dit niet echt zijn?’
Ik blijf drijven zolang ik kan, probeer met mijn bewustzijn het moment te rekken. Ik geef me over en voel me nederig ten aanzien van het eindeloze alles. Mijn gedachten lopen leeg, vullen zich met steeds minder, totdat er niets meer is.
Mijn eindeloze moment wordt onderbroken door het gebrul van apen op de achtergrond. Ik sta op en, geduwd door mijn ratio, loop ik terug naar de routine van de dag.
For those
Who take a direct flight from Managua to La Havana
On their way back to the old continent
And have a stop-over in Cuba
For those
Who feel desperate and fearful
Of what will happen
When nature’s freedom of joy is exchanged for man-made rules of law
When the rhythms of the earth become senseless tones of authority
When timeless lushes of wilderness are replaced by cold perfections of calculated towns
I give you my word:
After exactly one hour and 12 minutes flying through the dark night
Somewhere between Managua and La Havana
You take a look at your left
You will see her there
Your full moon
Surrounded by millions of stars
There she is
Your bright yellow balloon of fire
Waiting for you
Reach out to her
She will reach out to you
Listen to her
She will speak to you
Trust her
She will stand by you
Accompany you
All the way down
Once you found her
You can call on her anytime
She will always help you
Generously
To find that simple thing that you forgot:
Your personal way
Your way
Your way
Home