Als je de spijker
Eenmaal op z’n kop hebt geslagen
Denk je dan dat-ie ooit nog
Om je aanwezigheid zal vragen?
Qué habrá
Qué habrá
Detrás de tu cara
Quién sabrá
Si es tu ser
Que pasará
Si tu postura
A ti ya no me deja ver
Qué será
Si con tus palabras
Nunca más me hablarás
Que habrá
Si te descansas
En tu razón y tu verdad
Que creerás
Si aquí terminan
Nuestra conversa y piedad
No estaríamos negando
Esa indeterminable no-diversidad?
It takes two
As long as you and I keep speeding
On that long and lonely road
We will never ever manage
To get rid of our pressing load
We will get lost in darker failure
Digging us deeper into the mud
Ending up burried in our tears only
To get sicker in our gut
We better wait for one another
Open our ears this time for real
If it took two to cause the damage
It also takes two to forgive and heal
They did nothing wrong (inspired by Matt Kahn, 2020)
How many boys did you say were abused by priests again
Three thousand in France alone?
The eyes of these children are blurred with tears
Their wholeness and integrity seemingly gone
Life can be shortened by that much pain
Such humiliation blows out your flame
Emotions of this size power you down
Smash your body hard and flat to the ground
These boys’ scars are everywhere
Floating through space while doing them harm
As for decades they were telling lies to themselves
That whatever they did, they did wrong
That what happened to them, was their own stupid fault
That they deserved being treated like that
How can they ever forget or forgive or move on
When they are caught in a bag like a cat
Their confusion keeps growing as they hide away
In introversy, misunderstandment and shame
They loose the feeling in their head, arms and legs
As the panic in their body inflates
They wander around in cold nights with no home
May get sick and let go of their hope
Their eyes may get blind to the worth of their life
And some in the end may give up
So please tell them now, before it’s too late
That each tear that they shed makes them strong
If nobody else, they can be kind to themselves
And trust that they did nothing wrong
Inspirar amor (yoga para niños)
Por supuesto, amor, tú puedes llorar
Y cuando lo necesites, la tristeza sentir
Por supuesto también te puedes rabiar
O perder por completo las ganas de reír
Si eso te pasa, sentáte tranquilo
Respire profundo y, si quieres, ¡llore más!
El llanto no te hace ni bebé ni carajillo
A veces también lloran papás y mamás
Sabes, la alegría es parte de la vida
De la misma manera, lo es el dolor
Si no permitieras la tristeza en tu vida
Tampoco conocerías felicidad y amor
Todas las emociones necesitan expresarse
Con atención y paciencia las puedes sentir
De esta manera no se convierten
En algo de que te vayas a arrepentir
Por que si gritas o golpeas, les dañas a otros
Lo que a ti y a todos les hará sufrir más
La rabia, la pelea, no calman la mente
La paz nace cuando amor inspiras
Ejercicio
Inhalo amor
Respiro dolor
Inhalo alegría
Espiro esa rabia mía
Mando para fuera ese moleston
Espirando fuertemente como un león
Graauw!
Y así me limpio mi mente y corazón
Misschien helpt het
Misschien helpt het
Als je een aanval krijgt van
Verdriet dat ontroostbaar voelt
Woede die ongeremd en uitzinnig is
Buikpijn die gevoed lijkt door tegenstrijdige emoties
Schuld en spijt die vastgeplakt zitten in je lichaam en je ziel
Om dan jezelf te vertellen
Dat het niet uitmaakt
Wie je was en wie ik ben
Welke pijn er achter jou ligt of mij
Waardoor je bent beschadigd of ik
Of ik schuld heb of jij
En waarom
Dat het niet uitmaakt
Wat jij morgen zult doen of ik
Wie we waren
Wie we zullen zijn
Omdat het er uiteindelijk alleen maar toe doet
Dat je die opening vindt
Tussen al die geweldshozen in
Waar je kunt afslaan
Naar de andere kant kunt gaan
Om binnen te treden
In het allesomvattende
Ogenblikkelijk vergankelijke
Omnipotentierende
Nu
Meen je het echt
Meen je het echt
Moet ik vergeven
Waar haal ik die kunde dan vandaan
Je nam mijn kinds onschuldig leven
Maar weet niet wat je hebt gedaan
Jouw pijn is in mijn ziel gebijteld
jouw stress, paniek, frustraties, angst
Misschien is jouw lijf wel bevrijd en
Je furie uit elkaar gespat
Maar ik loop nu op blote voeten
Onbeschermd door weer en wind
Vertwijfeld dwaal ik door het leven
Op zoek naar mijn verloren kind
Ik weet het zeker
Ik weet het zeker
‘T is de oorlog
De strijd om macht die niemand is
Hoe een oorlog aan te klagen
Voor de schade aangericht
Ons gesprek is in gebreke
Ons verdriet dat woekert voort
Van jouw generatie op de mijne
Blijven we steken in het woord
We dragen louter onmacht over
De schaamte hecht zich ook aan mij
De schreeuw om hulp blijft onbeantwoord
Je huid wordt hard als die van mij
Bevrijding gaat voorbij aan een collectieve datum
En wordt een intense, persoonlijke reis
Die elke dag opnieuw begonnen
Een nieuwe start steeds weer vereist
De reis heeft geen begin, geen einde
Niemand die er richting geeft
De enige leidraad tevens onze redding
Is dat-ie nooit en nergens grenzen heeft
Altijd samen
De blijdschap die ik voel vandaag
Is dat we altijd samen zijn
Dat ik nog steeds van je kan leren
Als ik maar even naar je kijk
Niet je pijn of mijn geheimen
Niet de wonden in ons bestaan
Die hebben we achter ons begraven
Bij de steen onder de maan
Het is je overdaad aan liefde
Het is je open gulle lach
Het is je ongeschonden onschuld
Je eerlijkheid elke nieuwe dag
Het zijn je warm beschermende armen
Je vanzelfsprekende onbekommerdheid
Het is je knipoog en het is
Je alles toedekkende troostrijkheid
Ik weet dat niemand me je zal ontnemen
Niets zal tussen ons bestaan
Slechts door schijn uiteen gedreven
Zijn we één volmaakt bestaan
Geheimen
Niemand kan mij ooit echt kennen
Zoals ik ook niemand ken
In ieder’s leven zijn verhalen
Onverteld, niet vrijgegeven
Geheimen dwalen door de ruimte
Zweven door de ether heen
Spatten uiteen in duizend deeltjes
Verdwijnen in de sterrenzee
Ik heb één geheim niet losgelaten
Omdat ik wist dat dat niet kon
Het werd de missie van mijn leven
Zette mijn hart, mijn mond op slot
Om jou te sparen, te beschermen
Stopte ik het weg heel diep in mij
Het nestelde zich vaster in mijn lichaam
Spoot gifstoffen door mijn brein
Het vrat mijn blijheid weg, mijn rede
Het werd mijn zieke identiteit
Achter de schijn waande ik me veilig
Vervolmaakte eenzaamheid
Maar de pijn die daarbij vrijkwam
Sneed dieper dan het zwijgen deed
Is het een troost, nu je bij de bron bent
Dat jij eindelijk alles weet
Mag ik het nu naar boven schieten
Kan het zweven door de ether heen
Zal het uiteenspatten in duizend deeltjes
En verdwijnen in de sterrenzee