Ik weet het zeker
‘T is de oorlog
De strijd om macht die niemand is
Hoe een oorlog aan te klagen
Voor de schade aangericht
Ons gesprek is in gebreke
Ons verdriet dat woekert voort
Van jouw generatie op de mijne
Blijven we steken in het woord
We dragen louter onmacht over
De schaamte hecht zich ook aan mij
De schreeuw om hulp blijft onbeantwoord
Je huid wordt hard als die van mij
Bevrijding gaat voorbij aan een collectieve datum
En wordt een intense, persoonlijke reis
Die elke dag opnieuw begonnen
Een nieuwe start steeds weer vereist
De reis heeft geen begin, geen einde
Niemand die er richting geeft
De enige leidraad tevens onze redding
Is dat-ie nooit en nergens grenzen heeft