Koeien weten alles

Op de boerderij naast ons huis woont een koe

Met haar vriendinnen loopt ze steevast door de wei

Elke ochtend komt ze even naar me toe

Dan aai ik haar en zij groet mij

Van haar leer ik dat koeien alles weten

Ik zie het aan de rust die ze met haar ogen verspreidt

Aan de solidaire vreedzaamheid die zij bezegelt

Haar naastenliefde en onbetwistbare geweldloosheid

Ik zie het aan haar onvoorwaardelijk genoegen in het heden

Aan haar loeiend spel met haar zussen in een plas

Aan haar evenwichtige standvastigheid

Haar sterke poten in het gras

Ik zie het aan haar onvermoeibare kaken

Die liggend onverstoorbaar malen

Aan die groen-stinkende plakkaten

Die over haar aanwezigheid verhalen

Ik zie het aan haar weerbaarheid in wind en regen

Gefundeerd in wijsheden eeuwenoud

Van generatie op generatie overgegeven

Waarop haar zelfvertrouwen is gebouwd

Maar vanochtend vonkte er uit de diepte van haar ogen

Een pijnscheut door haar uitstraling heen

Er waren overvolle slachthuizen

Rijen koeien sjokten er bedropen heen

Honderden tegelijk struikelden naar binnen

Geduwd gesleurd bang banger bangst

Overgeleverd als walvissen zonder vinnen

Hun loeien verraadde alleen maar angst

Maandenlang waren ze eerst volgepropt

Met groeihormonen en ander gif

Vastgeketend in kleine hokken

Vetgemest en zonder licht

Haar ogen onthulden dat ze wist wat daar gebeurde

Hoe de koeien gedreven werden in een schaar

Daarna één voor één ijskoud afgeschoten

Aan kettingen opgehesen naast elkaar

Met messen hun halzen opengesneden

Hun huid gebrand en weggescheurd

Hun bloed afgevoerd langs cementen goten

Als een gutsende rivier diep rood gekleurd

Hun lijf in brokken gezaagd en kapot gehakt

Elk stuk geselecteerd op kwaliteit

Als losse onderdelen in plastic verpakt

Klaar om als etenswaar te worden bereid

Ik zag het, toen ze me vanochtend groette

Er stroomden tranen uit haar ogen

Ze loeide weer, nu van verdriet

En schreeuwde: ‘de koeien zijn bedrogen’!

Van haar leer ik dat koeien alles weten

Over hoe het leven zich verbindt

We kunnen niets voor haar verbergen

In de diepte van haar ogen is waar ik mijn waarheid vind

Vrouwen

Vrouwen

Vastgebonden met onzichtbare touwen

Vrouwen

Besluiten hun mond dicht te houden

Vrouwen

Geslagen en bedrogen

Vrouwen

Leren zichzelf te verloochenen

Vrouwen

Aangerand en verkracht

Vrouwen

Verliezen hun eigenwaarde en -macht

Vrouwen

Vastgeklemd tussen dogmatische klauwen

Vrouwen

Kiezen ervoor om niemand te vertrouwen

Vrouwen

Verstoten en verlaten

Vrouwen

Raken versteend en gelaten

Vrouwen

Ontheemd van een droom om aan te bouwen

Vrouwen

Vergeten hoe van je te houden

Vrouwen

Steeds opnieuw weer door een vonk eraan herinnerd

Vrouwen

Dat hun persoonlijke bevrijding door niets en niemand kan worden verhinderd

Qué habrá

Qué habrá

Detrás de tu cara

Quién sabrá

Si es tu ser

Que pasará

Si tu postura

A ti ya no me deja ver

Qué será

Si con tus palabras

Nunca más me hablarás

Que habrá

Si te descansas

En tu razón y tu verdad

Que creerás

Si aquí terminan

Nuestra conversa y piedad

No estaríamos negando

Esa indeterminable no-diversidad?

It takes two

As long as you and I keep speeding

On that long and lonely road

We will never ever manage

To get rid of our pressing load

We will get lost in darker failure

Digging us deeper into the mud

Ending up burried in our tears only

To get sicker in our gut

We better wait for one another

Open our ears this time for real

If it took two to cause the damage

It also takes two to forgive and heal

They did nothing wrong (inspired by Matt Kahn, 2020)

How many boys did you say were abused by priests again

Three thousand in France alone?

The eyes of these children are blurred with tears

Their wholeness and integrity seemingly gone

Life can be shortened by that much pain

Such humiliation blows out your flame

Emotions of this size power you down

Smash your body hard and flat to the ground

These boys’ scars are everywhere

Floating through space while doing them harm

As for decades they were telling lies to themselves

That whatever they did, they did wrong

That what happened to them, was their own stupid fault

That they deserved being treated like that

How can they ever forget or forgive or move on

When they are caught in a bag like a cat

Their confusion keeps growing as they hide away

In introversy, misunderstandment and shame

They loose the feeling in their head, arms and legs

As the panic in their body inflates

They wander around in cold nights with no home

May get sick and let go of their hope

Their eyes may get blind to the worth of their life

And some in the end may give up

So please tell them now, before it’s too late

That each tear that they shed makes them strong

If nobody else, they can be kind to themselves

And trust that they did nothing wrong